Prolog

     muzyka

   Kiedy byłam małą dziewczynką, z dwoma warkoczykami na głowie, panicznie bałam się ciemności.

   Nie mogłam przejść spokojnie z łóżka do łazienki nie zapalając przy tym lampki nocnej. Pamiętam jak denerwowało to moje współlokatorki.
   Najbardziej przerażała mnie myśli, że w ciemności czai się jakieś zło. Niebezpieczeństwo, zagrożenie nie z tego świata, które w każdej chwili może mnie zaatakować.
   Byłam w tedy sama. Samiutka jak odcięty palec od dłoni. Tak teraz mogłabym nazwać to cholerne uczucie pustki w sercu, które z każdym dnie coraz bardziej pękało z świadomości, że nikt mnie nie kocha. Że nikomu na mnie nie zależy.
   Później nastały czasy kiedy ciemność była dla mnie niczym. Miałam wszystko. A uczucie radości, przynależności i ciepła dawało mi poczucie bezpieczeństwa. Beztroski. Nie bałam się już niczego, ponieważ wiedziałam, że jestem dla trójki bliskich mi osób ważna. Jedyna na świecie.
   Gdy niespodziewanie wróciły czasy bólu i cierpienia stałam się szmacianą lalką, marionetką, która tańczyła jak jej zagrano. Żyłam w rutynie. Kierowałam się planem, który przed upadkiem sobie nałożyłam jako mój priorytet na przyszłość. Cel docelowy.
   Chciałam tym jakoś pokazać, uświadomić kogoś, że nie dorównuje mi do pięt. Ale z biegiem dni, tygodni, miesięcy, lat, w mojej głowie kształtowała się myśl, że nie mam dla kogo to robić. Bo tą osobę zabrała mi ciemność. Pani życia i śmieci.
   Teraz to ja jestem ciemnością.

*****

Przepraszam, że tak późno dodaje. Czekałam na szablon i chciałam wszystko dopiąć na ostatni guzik. Mam nadziej, że rozumiecie.

Co do samego ‘Prologu’ to nie jestem zbytnio z niego zadowolona i chyba go później zmienię, ale opinia o nim należy do Was.